فیلم ارفاق با صحنه یک کلاس درس معمولی شروع می¬¬شود. با قصه تکراری نمره و تجدیدی و مردودی. کلاس درسی که ماجراهایی عجیب را در زیر پوست خود دارد.
امتیاز فیلم ارفاق قصه¬گویی خوب آن است. هیچ صحنه¬ی اضافه ای در فیلم دیده نمی شود. قاب ها درست فیلمبرداری شده است. نقش ها شعاری نیست و مهم تر از همه غافلگیری فیلم تقریباً در تمام صحنه ها وجود دارد.
مثلاً ما فکر نمی¬کنیم که پدر دانش آموز حاضر شود، از معلم باج بگیرد یا مدیر مدرسه پشت معلم را خالی کند. یا حرکت معلم در مرحله آخر به جراحتی نه چندان عمیق منجر شود. با این حال تمام صحنه ها قابل درک و واقعی است. قابل فهم است و می توان آن را باور کرد. مدیری که حرف اولیای دانش آموز بیش از هر چیز برایش مهم است. دانش آموزی که با تربیت غلط خانوادگی به یک بزهکار عصبی و مضطرب تبدیل شده است. دانش آموز مظلومی که زور می شنود. و پدری که خودش عامل ناسازگاری پسرش شده است. در این بین ولی معلم می تواند بر همه اثر مثبت بگذارد و حداقل دو دانش آموز قصه را در جهت درست هدایت کند. معلمی که با وجود درد و تهمت و زخم و تهدید، راه درست معلمی را می¬رود.
همه¬ی این موارد در کنار قاب¬بندی های درست، می¬تواند فیلم ارفاق را به اثری به یاد ماندنی تبدیل کند. ما در فیلم ارفاق صحنه های اضافه نداریم. اشیای پیرامونی حواس ما را پرت نمی کند. اکثر صحنه ها نیز در کلاس درس و دفتر معلم حضور دارد و با قاب نیمه بسته بر روی شخصیت های فیلم تمرکز می کند. به همین دلیل هیجان فیلم نیز بالا رفته و بیننده هر لحظه منتظر ادامه ماجرا می ماند.
در نهایت معلم می تواند با زخمی که به خود می زند، به دانش آموز یادآوری کند که دنیا گرد است و همیشه آن چه ما انجام می دهیم به خودمان باز می گردد. و همان طور که اول فیلم نیز می گوید، آن چه مهم است این است که انسان قبل و بعد از این ماجرا، چه تغییری می کند؟
